Komisja do spraw rzeczy naprawdę istotnych

Komisja do spraw orzeczenia o niepełnosprawności Malucha. Na pierwszy rzut idzie rozmowa z panią pedagog.
– Dziecko przyjmuje leki… – czyta pani z naszego skrupulatnie wypełnionego wniosku i notuje w pokaźnym zeszycie.
– Tak, dziecko przyjmuje leki codziennie – mówi Ojciec. – Kilkanaście razy dziennie – dodaje zaraz.
– Jak to kil-ka-naś-cie? – dopytuje wyraźnie zaciekawiona kobieta.
– Zapomniałam zanotować we wniosku przy składaniu papierów? – myśli Matka. – Nie… na pewno nie. Wszystko przecież dokładnie opisałam.
Zerka na Ojca z niedowierzaniem i odpowiadam szybko: – Około 12 razy, ale to zależy od dnia.
Pani patrzy zaskoczona, jak gdyby usłyszała, że każdej nocy synek zamienia się w myszkę, która najbardziej lubi wygryzać dziurki w szynce konserwowej bez otwierania puszki zamiast w najlepszym szwajcarskim serze.
– Nie rozumiem – przyznaje i na chwilę przestaje notować.
– Syn dostaje dwa zestawy leków rano i wieczorem, inhalacje na tę chwilę dwa razy dziennie, a dodatkowo dostaje lek do każdego jedzenia. Je obecnie 8-10 razy dziennie, a więc wychodzi kilkanaście, średnio 12 razy dziennie.
Pani zdaje się brakować palców u kończyn i nie może się doliczyć.
– No tak… i dziecko jest pod opieką poradni patologii noworodka, chirurgicznej i pediatrycznej… – czyta dalej pani, już z naszego wniosku.
– Owszem, i jeszcze pięciu innych, w tym najważniejszej: leczenia mukowiscydozy – uściśla Matka.
– Aha, aha… no tak ale tam to chyba nie musi często jeździć – odpowiada pani, najwyraźniej martwiąc się o nasz napięty grafik.
– Jesteśmy tu z powodu mukowiscydozy, na którą choruje synek, więc właśnie w tej poradni będziemy bywać najczęściej.
– Ooo… tak? ach no tak… Ale, ale… czy synek wodzi za Państwem wzrokiem?
No tym pytaniem pani skutecznie odwróciła uwagę Matki i Ojca od sprawy, z którą przyszli.
– I jeszcze chciałabym zapytać, czy mocno płacze oraz czy uspokaja się, gdy Państwa widzi.

Kurtyna